Menu
Składa się nań barokowa klasycystyczna, dekoracyjna trójrzędowa architektura z l. połowa 18 wiek. Na lewo od ikonostasu ołtarz boczny Przemienienia Pańskiego z II poł. XVII wiek aż do początku XVIII wieku. Pochodzenie kolistego obiektu, zawieszonego na stropie pośrodku nawy, wiąże się z zachowaną we wsi legendą z połowy XVII wieku. Kościół został przeniesiony na wystawę w 1979 roku i ponownie konsekrowany w 1991 roku. Podczas ważnych świąt kościelnych odprawiane są tu liturgie i nabożeństwa w języku starosłowiańskim.
Narożnik ze stołem, w którym ściany zdobią obrazy religijne
świętych, nazywali (švatij kut). Proste meble ludowe miały wielofunkcyjne zastosowanie. W tym domu odbyły się trzy śluby i cztery pogrzeby. Dom nie był jednak schronieniem dla noworodka. Dom do ostatniej chwili zamieszkiwało bezdzietne małżeństwo. Oprócz rolnictwa właściciel domu zajmował się blacharstwem i często podróżował po Węgrzech.
Budynki służyły jako mieszkania przez rodziny przez całe lato, dokąd przychodziły również z inwentarzem żywym. Celem tej gospodarki było zapewnienie wystarczającej ilości paszy dla bydła w okresie letnim i przez całą zimę. Podczas prac łąkowych na okolicznych górach było wesoło. Śpiew rozbrzmiewał z kominka nie tylko w ciągu dnia, ale także późnym wieczorem.
Stawiano je na podwórku lub poza podwórkiem, zwykle przed domami. Często tworzyły zabudowę szeregową wzdłuż potoku. Wnętrze ma dwie kondygnacje. Zboże magazynowano w tamach burtowych, w szopach i na kwaterach. Często znajdowano tu skrzynie z odzieżą, narzędziami tkackimi itp. Drzwi do spichlerzy zaopatrzone były zazwyczaj w masywne zamki.
Pitvor pierwotnie nie był ogrzewany, wraz z budową pieca po II wojnie światowej zamienił się w kuchnię. Właściciel posiadał 6 ha ziemi, parę koni, dorabiał jako woźnica. Do najbliższej stacji kolejowej w Podolińcu dowoził okolicznych mieszkańców samochodami ciężarowymi. Przez kilka lat był radnym miejskim. W domu mieszkały dwa pokolenia, cieszyły się narodzinami 8 dzieci, świętowały tu 5 ślubów.
Pozostali członkowie rodziny spali na ławach i na piecu w kostnicy. W kostnicy znajduje się również piec do wypieku chleba. Reprezentuje najstarszy typ pieca chlebowego zachowany na Górnym Spiszu. Przed włożeniem do pieca gotowano na otwartym palenisku. Dym odprowadzany był na strych za pomocą syfonu. Do stworzenia wnętrza domu pozyskano eksponaty ze wsi Litmanová.
W domu znajduje się ciekawy kominek zabudowany na wewnętrznej ścianie izby i kostnicy. Stanowi połączenie pieca i pieca chlebowego, którego ujście z otwartym paleniskiem i piecem znajduje się w kostnicy. Wystrój pokoju, a zwłaszcza miejsce wokół stołu, przybliża celebrację Świąt Bożego Narodzenia w gronie najbliższej rodziny. Właściciel zagrody posiadał 9 ha użytków rolnych, uchodził we wsi za bogatego rolnika. Poza rolnictwem zajmował się produkcją wyrobów bednarskich (drewniane pojemniki na wodę, mleko, maselniczki, łopaty itp.) W domu urodziło się 1 dziecko. W rodzinie świętowali 3 małżeństwa.
Nauczyciele z Czech i różnych części Słowacji przyjeżdżali do naszego regionu na praktyki. Obowiązek szkolny dotyczył dzieci w wieku od 6 do 12 lat. W przeszłości szkoła rzadko była w pełni zajęta. Dzieci musiały pomagać w domu przy pracach rolniczych i pasie bydła. Zimą chodzili głównie do szkoły.
W przeszłości praca stolarza była bardzo uciążliwa, szczególnie wymagająca ręcznej obróbki materiału. We wnętrzu zainstalowane są podstawowe narzędzia pracy wiejskiego stolarza.
We wnętrzu domu znajduje się wystawa poświęcona majsterkowaniu. Wieś Jarabina na Spiszu znana jest jako wieś blacharska. W okolicach Starej Ľubovnej oprócz Jarabiny znajdowały się jeszcze inne wsie blacharskie – Litmanová, Kamienka, Stránany, Veľký Lipník. Już w XIX wieku wszyscy niemal bez wyjątku mężczyźni w wieku średnim i młodym wyjeżdżali zarobkowo do Rumunii, Węgier, Jugosławii i Rosji Podkarpackiej. Wystawa skupia wszelkiego rodzaju prace blacharzy spiskich.
Czerwona dekoracja prześcieradła i wbite w nie igły miały chronić dziecko i matkę przed złymi mocami. Dziecko było kąpane w drewnianej wannie. W pierwszej kąpieli babcia wylała wodę święconą przeciwko działaniu sił zła. Wodę z pierwszej kąpieli wlewano pod drzewo. Wykąpane dziecko było smarowane masłem, owinięte w płócienną pieluchę i poduszkę. Z narodzinami dziecka wiąże się szereg przesądów i zwyczajów, które miały zapewnić dziecku zdrowy rozwój, szczęście i bogactwo.
Ślub poprzedziły quizy i trzy ogłoszenia odczytane w kościele. Po tych wydarzeniach wreszcie nadszedł dzień ślubu. Tradycyjnie była zamknięta na początku tygodnia – w poniedziałek rano. Wesele trwało trzy dni. Rozpoczął się w niedzielny wieczór pożegnaniem młodzieży. W poniedziałek kontynuowała zaślubiny, a we wtorek przenoszenie wyposażenia młodej kobiety do domu teściowej. Uczty weselne były skromne, ale pełne wesołości i śpiewu.
Źródłem utrzymania rodziny z trójką dzieci było szeroko rozpowszechnione majsterkowanie i hodowla byków hodowlanych. Wnętrze domu przybliża najtrudniejszy i najsmutniejszy moment w życiu rodziny – śmierć. Od chwili śmierci domownicy zatrzymywali zegar w domu, strzelali w lustro, wkładali pieniądze do ręki zmarłego. Do skrzyni włożono ubrania kobiety ze ślubu. Szata niewinności miała chronić duszę przed ogniem czyśćcowym. W zwyczajach związanych ze śmiercią zachowało się wiele elementów pogańskich.
Kowal wykonywał narzędzia rolnicze, odkuwki na narzędzia drewniane oraz podkuwał konie i bydło. Zadaszony teren przed wejściem do kuźni służył do podkuwania koni i bydła. Ostatnim kowalem w tej kuźni był Marcel Sekerák.
Mielenie było kilkakrotnie rozdrabniane wałkami, a następnie przesiewane na mąkę i ścinki w skrzynkach siewnych na strychu i na parterze. Młyn pracował przez cały rok. W czasie żniw robili krótką przerwę, konieczną na drobne prace konserwacyjne urządzeń technicznych młyna. Młyn mielony dla okolicznych wiosek. Ostatnim właścicielem był František Pavliak, który w latach 30-tych XX wieku przebudował go z pierwotnego kamiennego młyna na młyn walcowy.
Jest zbudowany z cegły i kamienia,
posmarowany gliną i pomalowany ciemnoniebieską farbą wapienną. W połowie XX wieku w domu mieszkali pierwotni właściciele – rodzeństwo Katarín i Vasiľ Šug. Nie zmodernizowali wnętrza domu i dzięki
dlatego zachowało się tu wszystko, co oryginalne, co świadczy o ich skromnym i prostym sposobie życia.
Podobne kaplice są często usytuowane na eksponowanych
miejscach, skrzyżowaniach, cmentarzach lub tam, gdzie upamiętniają określone wydarzenie. Mają formę niewielkiego budynku z niewielką przestrzenią wewnętrzną lub niszą, w której umieszcza się świętą figurę lub obraz i dekorację. Budowa kopii kaplicy miała miejsce w 2014 roku.
Ľubovnianske
múzeum
DOTACJE I WSPARCIE
Spirepo
Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki
Dotacje i wsparcie
Dotacje EHP/EOG
Dňa 29. júna 2023 je hrad Ľubovňa z technických príčin zatvorený!
Skanzen pod hradom je otvorený od 9.00 – 19.00 h, posledný vstup o 18.00 h. Ďakujeme za pochopenie.
